GGGGGGGGRRRRRRRRRRRRRRRRRR

Soms kan ik echt zo boos worden op mezelf, maar ik weet achteraf pas wat ik eraan had kunnen of moeten doen, maar hier kom ik later wel op terug.
Vanochtend hebben we de wekker om 9 uur gezet, zodat we om 10 uur op het strand zouden zijn. In werkelijkheid was het ietsje later, maar dat maakt misschien ook maar een kwartier :p. Het was echt heet vandaag en dus was het strand ook druk bezocht. Wij zijn daar tot een uur of half 1 gebleven, omdat Catharina (het Duitse meisje) om 1 uur moest beginnen. Tess en ik zijn vervolgens even terug naar het appartement gegaan om nog wat te eten en huiswerk door te kijken. Om half 3 de metro weer terug gepakt naar het centrum van de stad om om 3 uur met de les te kunnen beginnen. Vandaag hadden we mondeling en dit is het gedeelte waar de titel op slaat, want ik wist van te voren al dat ik op dit onderdeel veel minder ben dan de rest en voor de pauze stonden de tranen ook wel achter mijn ogen, maar heb ik ze binnen kunnen houden. Maar na de pauze moest ik weer als eerste en er is helemaal niks gebeurt, de lerares vroeg gewoon hetzelfde als voor de pauze, maar nu brak ik en waarom…geen idee, maar op dat moment kan ik er niks meer aan doen en gelukkig deed de lerares niet zo moeilijk en ze snapte ook wel dat dit onzekerheid was. Ik moet mijn 2e gedeelte van de mondeling nog wel doen, maar dan morgen…dus duim voor me :D. Na deze lesdag werd er vanuit de school een ‘uitje’ georganiseerd, genaamd Happy Miercoles, en dit hield in dat we met de studenten die graag mee wilde, naar een bar zijn gegaan, het eerste drankje van de school kregen, gratis dus, en om te praten met andere studenten. Was best wel gezellig, flink wat gebabbeld met wat mensen (en ben maar niet bang, het grootste gedeelte was in het Spaans :P) Rond een uur of kwart over 8/half 9 hebben we de metro naar onze straat genomen, hebben boodschappen gedaan voor het avondeten en zijn vervolgens naar ons appartement gegaan. Ik wilde net aan het eten beginnen toen Catharina riep dat ze een groot probleem had, dus wij meteen naar haar toe en bleek ze dus een probleem te hebben dat bij mij nooit zou kunnen gebeuren: ze had namelijk (net als ik) een extra slot op haar koffer zitten, maar de portemonnee met de sleutels (ook de reservesleutel) had ze in haar koffer gedaan en op slot gemaakt, dus kon ze haar koffer niet meer in…dus wij hebben vanalles geprobeerd, maar niemand van ons heeft ooit een slot opengebroken, dus we hebben echt vanalles geprobeerd, maar niets werkte. Uiteindelijk na een half uur heeft ze voorzichtig de rits ‘kapot gemaakt’, de tanden van elkaar getrokken, om bij haar portemonnee te komen. Eind goed al goed, maar ik heb dus altijd mijn reserve sleutel apart van de gewone en nooit in de plaats die op slot gaat, maar goed, haar zal het nu ook niet gauw meer gebeuren. Nu kon ik dus rond 10 uur gaan beginnen aan de sopfeta. Maar in de winkel stonden we al te twijfelen of de feta ook wel feta was, maar het leek erop dus dat zal dan wel goedkomen. Maar eenmaal in de magnetron, bleek de feta dus echt geen feta te zijn, want hij smolt helemaal, terwijl normaal feta heerlijke brokjes blijven, maar goed, het smaakte best goed met wat stokbrood. Het is echt een raar idee dat je vaak rond half 11/11 uur al naar boven gaat o je klaar te maken voor bed, terwijl je hier dan nog zit te eten…maar dat is hier de cultuur, dus wij passen ons dan gewoon aan; het kan ook bijna niet anders als je pas om 7 uur klaar bent met school, dan nog naar huis moet en eten koken. Maar ja, weer genoeg geklets van mijn kant, morgen is er weer een (lange) dag.
Buenas noches!